ارزیابی ریسک جیوه ی ناشی از مصرف گونه های آبزی خوراکی، ماهی حلوای سیاه (parastromateus niger)، میگوی سفید هندی (fenneropenaeus indicus)، میگوی پا سفید (lithopenaeus vannamei) و خرچنگ دراز (astacus leptodactylus)

در بین آلاینده هایی که وارد اکوسیستم های آبی می شوند، فلزات سنگین به علت اثرات سمی و ایجاد تجمع زیستی از خطرناک ترین آلاینده ها محسوب می شوند. این آلاینده ها قادرند مسمویت‏های مزمن و بعضاً حاد خطرناکی را در انسان ایجاد نمایند. جیوه یکی از سمی ترین فلزات سنگین است که می‏تواند در طول زنجیره ی غذایی افزایش یافته و در نهایت وارد بدن انسان شود. در این مطالعه به اندازه گیری غلظت جیوه در چهار گونه ی آبزی به نام های ماهی حلوا سیاه (parastromateus niger)، میگوی پاسفید (lithopenaeus vannamei)، میگوی سفید هندی (fenneropenaeus indicus) و خرچنگ درازآب شیرین (astacus leptodactylus) پرداخته شد و ریسک مصرف هر یک از این خوراک های دریایی ارزیابی شد. نمونه ها از بازار تهران تهیه شد و از روش هضم تر جهت آماده سازی نمونه های عضله استفاده گشت. غلظت جیوه ی موجود در هر نمونه از طریق تکنیک بخار سرد و دستگاه جذب اتمی تعیین گردید. میانگین غلظت جیوه در عضله ی گونه ها به ترتیب 331/0، 323/0، 346/0 و 113/0 میکروگرم بر گرم وزن تر محاسبه شد که در حدود مقادیر استانداردهای اعلام شده توسط سازمان های جهانی نظیر who، fao و fda بود. شاخص hq برای همه ی گونه ها کمتراز۱ به دست آمد. بنابراین مصرفاین غذاهای دریایی خطر جدیبرایسلامت مصرف کنندگان از نظر میزان جیوه محسوب نمی شود.